Merhamet Kitabı Şiiri - Erdem Öztürk

Kalbim “merhamet” diyor, usulca,
Bir çocuk gibi titrek, ürkek.
Merhamet; yaraya sürülen su,
Ve su; en çok kalbe gerek.
Bir çiçek düşüyor karanlıktan
Yaprakları kırık, solgun.
Merhametle dokunursan ancak
Gözyaşından açar rengin.
Bir bakış yeter yaralı dosta,
Bir söz ısıtır soğuyan eli.
Merhamet,kalbinde gizli dosta,
Getirir insana sevgili.
Bir fısıltı gelir gece rüzgârı,
Taş duvarlar çözülür erir.
Merhamet gönlün ince çınarı,
Gölgesinde insan dirilir.
Her suskunluk biraz da çığlıktır,
Duyan kalbe yüklenir sızı.
Merhamet, dilin saf ırmağıdır,
İçtikçe arınır gizi.
Ve ben anladım insan insana,
En çok şefkatle var olur,
Bir damla su düşer kuruyana.
O damlada dünyalar dolar durur