Merhamet Et Şiiri - Zeki Kağan Çelik

Resminin haberi var mıdır,
ne kadar uzun süredir baktığımdan?
Yüzünü görmek zorlaşıyor sigaramı yaktığımda.
Gözlerin cayır cayır yanıyor her zayıf noktamda,
gözlerin, küfür ediyor gözlerime.

Hiç inanmadım, biliyor musun,
tüm bu yaşananlara.
Bugün, belki de ilk kez inanıyorum.
o yüzden bu stres voltalar atıyor baş ucumda.

Her şey kötü bir rüya gibiydi,
hep uyanacağım sandım.
Her gece aynı rüyayı gördüm,
hep uyanacağım sandım.

Yine de seni kendimden daha çok atlatabildim.
beni ben mahvettim.
Göğüs çeperimi damla damla oyan bu yağmur değil;
ben yaptım bunu,
bana bu yıpranmış ellerle yaptım.

Kaç defa daha öldüreceksin beni?
Kaç defa daha zulmün yıpratacak bedenimi?
Bak, kalmadı verecek hiçbir şeyim.
Merhamet et, n’olursun.

Çıkarmaya çalıştıkça ellerim kayıyor,
damarlarım sıkılıyor sanki.
Daha derinime saplanıyorsun,
iç kanamalarım sığmıyor içime.

Ve çok fazla kan var,
her yerim, ellerim.
Bir de kızıl kış yanaklarından,
parmaklarıma yapış yapış bulaşan suratın.

Ellerim buz kesmiş, uyuşmuşlar.
Lastiklerin çiğnediği su birikintilerinin saçtıkları
Söndüremeyecek gibi bu yangını.
Ateşler içinde donuyorum sevgilim

Her gecenin ertesi ölecek gibiyim,
her gece son gece gibi.
Uykusuz kaldım sevgilim,
hatırlayamıyorum; belki sonsuz gecedir.

Saçların boynumda iyice geriliyor,
n’olur merhamet et
ve affet.
Unuttum her şeyi.

Her şeyi unuttum beynimi uyuşturan bu bitkiyle.
Yüzünü görsem bir gündüz gözüyle,
geri gelecek gibi her saniye,
rast gelme provası yapıyorum zulamdaki mahzun resminle.

Her zerresine nüfuz ettin vücudumun,
biliyorum, iyileşemem artık.
Ölümden yana şikâyetim yok;
böyle kalleşçe öldürme beni n’olur.
Merhamet et.