Merhamet aradım... Şiiri - Murat Ülkü

Bir ömür gül kokulu merhamet aradım,
Çöp kokan kararmış yüreklerde,
Oysa nice güzel umutlar yeşerttim,
Kavruldu kurudu hepsi çöl sıcaklarında...

Ufacık bir parça ışık aradım,
Zifiri karanlık kör gecelerde,
Yıldızlar bir bir söndü sandım,
Yolumu kaybettim şehrin izbelerinde...

Ellerim bomboş, gözlerim yaşlı,
Her köşe başında bin yalan,
Yoruldum masallara inanmaktan,
Ve gerçeğin acı yüzüyle karşılaşmaktan...

Ne bir el uzandı, ne bir ses duyuldu,
Yalnızlık içimde büyüdükçe büyüdü
Her yanım riyakar duvarlarla çevrili,
Çıkışı olmayan, kaçması imkansız bir zindan gibi.

Hiç aramamalıydık şefkati merhameti,
Bu dünyada var olmayan, olmayacak bir şeyi,
Şefkat ve merhamet, sadece bir rüyaydı belki,
Karanlık ve kötülükse, hayatta gerçeğin ta kendisi...

Şimdi suskunum, harfler heceler kelimeler bitti,
Zor gören gözlerimde geçmişin gölgesi.
Biliyorum ki, ecel son nefes son durak,
Ve hayat hikayem gözlerim açık bitecek...