Merhamet Şiiri - Arif Bıçakcı

İnsanlar acımasız, merhamet rafa kalkmış,
Zulüm bukağı olmuş, aşağı doğru sarkmış.
Bir yanda çocuk, genç, yaşlı, kadın demeden,
Kanları emilirken dünya seyirci kalmış.

Yürekler kir-pas tutmuş, kolaylıkla silinmez,
“Merhamet etmeyene merhamet edilmez.”
Merhamet acıysa da tatlı olur meyvesi,
Kalplerden silindiyse artık ikame edilmez.

Tozlu raflarda kaldı, indirmek yürek ister,
Merhamet bileğini bükmeğe bilek ister.
Bir kez sirayet etse insanı insan eder,
Uyuşuk beyinlere damardan rahmet ister.

Damarda zulüm gezer, gözler kan çanağı,
Vampirler kan emmekte, yürekler kan yumağı.
“Dur! ”diyen yok mu artık, bunca kara zulmete,
Niye seyirci kalınır, almıyor insan dimağı.

Bitmeli bu zulümler, merhamet edin artık!
Anlayışlar yok olmuş, beyinler yırtık yırtık,
Yüreğiniz kaldıysa merhametlere açın,
Benliğinize dönün, duyarsızlıktan bıktık.