Merhamet Şiiri - Sumeyye Öztürk

İçten içe sustuğum o kadar çok şey var ki,
Sustuklarımı ancak merhameti yüreği olanlar görebilir.
Merhamet öyle yücedir ki
Can yakanlara bile beddua etmez asla
Merhamet öyle yücedir ki.
Düşmanın düşünce bile,
Yerden kaldıran el olur
Evin ortasında karınca yuvasını yıkan değil,
Yapan olur her zaman.
Hayır demeyi bilmez dili.
Kırıldığını söylemez yüreği.
Hep içine ağlar sessiz derin gözleri.
Kıranları kırmaz.
Ağlatanı ağlatmaz.
Kin tutmaz, dua eder kalbi.
Aç kalır, son ekmeğini paylaşır.
Merhamet öyle yücedir ki.
Boyun erdirir konuşturmaz seni.
Bilmez vefasızlığı,
Suçlu hissettirir kendini.
Merhamet öyle yücedir ki.
Kendinden başka herkesi, her şeyi düşündürür.
Sevdi mi merhameti ile sever herkesi.
Kusurları bile görmez gözleri.
Merhamet öyle yücedir ki.
Affeder uçurumdan itenleri
Hayat sevmez insandaki merhameti.
Ezer ezdirir seni.
Bitince içindeki merhameti,
Sormaz hayat niye bittiğini,
Yok sayar seni.
Görmez kimlerin ittiğini.
Ama serçeyi göğe küstüreni,
elbet sorar sahibi...