Memnuniyet Koması Şiiri - Muhayyel Gizliay

Ne demek ölünce bitecek?
Yaşarken bitmeyen ne vardır ki,
Ölünce bitsin.
&
Kalbin durması dersen,
Dursa ne fark edecek?
Ha var ha yoksun dünya gezisinde.
&
Dilin susması dersen.
Konuşsa ne fark edecek?
Ha bilgesin ha boşsun ilmin gerisinde.
&
Sonsuz varlığa emanet ettim,
Hayallerime o sahip çıkıyor.
Bu dünyayı ben kısmen terk ettim.
Muhayyel ile ruhum koridorlarda,
Saklambaç oynuyor.
&
Dinse ne fark edecek acılarım?
Huzurlu uykuyu unutalı sekiz sene oluyor.
Varsın mülk dolsun yarınlarım.
Gençliğime bu yaşantı ağır geliyor.
&
Solumdaki melek, başsavcı katipi sanki,
Soluksuz; ne var ne yok yazarken,
Sağımdaki melek, üniversite hocası sanki,
Keyifle; sadece okuyor.
&
Parmaklarım şiire gelince,
Sanki o eski duvarlarda asılı olan,
Kilimden dokuyor.
Gözlerim doğruları bir kenara koyup,
Heyecanlı eleştirmen misali,
Nerede yanlış var onu fırına sürüyor.
&
Ölçüsü belirsiz şiirin, memnuniyet koması.
Bu yaşanan bir tür,
Kovandan kraliçe arı çalınması.
O tesadüf sanki bana,
Hayallerimin bir yansısı.
Hala gerçek mi serap mı bilemediğim,
Kafamda döndürüp durup, tekrar tekrar
Yaşadığım olaylar, sanki birer;
Zihin yanılgısı.
Çünkü hiçbir gerçek o kadar güzel değil,
Hiçbir yalan o kadar gerçek değil,
Hiçbir güzel ise o kadar huzurlu değildi.