Memleketim Şiiri - Erhan Turan

Tamı tamına yirmi yıl olmuş...

Doğduğum topraklardan doymak için geldiğim toprak-
lara,

Tam yirmi yıl olmuş çocuk anılarıma veda edişimin.

Özlemle andığım geçmişimi tek tek gurbetin toprakları-
na gömüşümün,

Yirminci yılı olmuş, hiç tanımadığım, bilmediğim,
Yabancısı olduğum bu topraklara bir nevi sürgün edilişimin.
Geriye dönüşün imkânsızlığını anlayışımın...
Belki benim memleketim bir İstanbul, bir İzmir değil,
Hatta bir Antalya hiç değil!
İnsanların sahillerinde yüzüğü denizi yok belki.
Çünkü deniz bizden çok uzaktaydı, uzaktan da uzakta...
Boylu boyunca sıralanan sarp yamaçlı,
Kızgın kayalıklarla donatılmış karlı dağları vardı.
Uçsuz bucaksız güneşten çatlamış bozkırları vardı.
Yoktu mesela boylu boyunca uzanan bağ bahçeleri,
Portakal ağaçları, kiraz dalları...
Ama hiçbir yer, hiçbir şehir, hiçbir memleket veremez
bana,
Tozlu sokaklarına top oynadığım memleketimin tadını,
Üstünde düşüp dizimi kanattığım kayanın yumuşaklığını...
Denizimiz yoktu ama,
Bizim de hırçın hırçın akan,

Bütün serhatı boylu boyunca kıvrım kıvrım uzanan Mu-
rat’ımız vardı.

Hele hele karlar erimeye başladığında,
O çıldırmış gibi akan coşkun hâlini görmeliydiniz...
Görmeliydiniz, önüne ne geçse yıkıp,
Kendiyle beraber alıp götürecekmiş hissiyatını verişini...
Belki benim memleketimin yüksek rakımdan iklimi bir
başka sertti.
Sert iklim ve çorak topraklardan kaynaklı,

Güneşin kızgınlığı tenimizi yakardı, çatlatırdı dudakla-
rımı belki...

Ama mutluluğu bir başkaydı.
Rüzgârın etkisiyle evin damına kadar yükselen karlarda,
Çocuk coşkularımızla tepinip oynamanın,
En az dört ay boyunca köyü ikiye ayıran yolda,
Bir türlü erimeyen buzlarda,
Ayaklarımızın altına koyduğumuz demir çubuklarla
kaymanın,
Tam üç kilometre uzaklıktaki okula gidene kadar,
Kaşlarımı, kirpiklerimi ve saçlarımı çiğ yığını kaplardı
belki ama...
Okul dönüşünde soğuktan uyuşan ellerimi koymak için,
Annemin sobada ısıttığı sıcak su gibiydi mesela insanları,
Arkadaşlıkları, dostlukları ve aşkları...

Belki yazın kavurucu sıcağından her tarafı kurumuş top-
rakların,

Bir rüzgâr esintisinde oluşan hortum,
Köyü bir toz bulutuna çeviriyordu ama...

Önüne geleni alıp içine alarak havalandıran,
O hortumları izlemenin tadı bir başka oluyordu, çocuk
yüreklerimizde...
Ve tek tesellimiz olmuş artık,
Doğduğumuz topraklardan uzakta memleketten birini
görmek,
Onunla memleket hasreti giderip, memleket kokusunu
içine çekmek...
Sık sık görmeye başladım da hatta son zamanlarda,
Memleketten insanları benim yıllar önce geldiğim bu
topraklarda,
Bazı insanlar vardır bir de...
Ta uzaklardan güzel yüreğiyle bize memleket sıcaklığını
veren,
Yakınında olmadığı hâlde sanki yanı başında olan...
Öyle birini tanıdım mesela ta uzaklardan beni aydınlatan,
Günü aydınlatan ilk güneşten bana kucak dolusu sunan,
Hep gülen yüzü ve güzel yüreğiyle memleketi anlatan,
Kim diye sormayın sakın, zaten o kendini biliyor.
Çok uzaklarda olan, ama yüreği burada duran,
Bana kucak kucak memleket sunan,
Biri var artık, adı bende saklı olan...