Memleket Şiiri - Nafiz Karak

Yangılar dört sarmış ülkemi,
Gökyüzü pas tutmuş, dağlar yanık,
Irmaklar öksüz, kuşlar sessiz,
Bir ağıt dolanır her rüzgârın dilinde.

Toprak çatlamış susuzluktan,
Köyler birer yaradır yüreğimde,
Bir ninenin sesi gelir uzaklardan:
“Evlat, bu yangınlar da geçer,
Bu toprak yine yeşerir,
Yeter ki insan unutmasın umudu.”

Ovalar ağır yürür duman altında,
Bir çift öküz, bir adam, bir karısı,
Yorgun düşmüş sabahın eşiğinde.
Ama o adamın gözleri —
Bir ülkenin direncidir hâlâ.

Bir rüzgâr eser Toros’tan,
Bir turna kalkar Munzur’dan,
Bir ağıtla birleşir sesleri,
Bir halkın kaderi döner gökyüzünde.

Ey memleket!
Senin dağların bile bilir acını,
Senin taşların konuşur yoksulluğunu,
Ama senin toprağın —
İnadına doğurur ekini,
İnadına büyütür umudu.

Bir gün,
Yangılar sönecek,
Çocuklar yeniden koşacak dere kenarına,
Ve analar —
Küller içinden yeniden doğuracak türküleri.

Çünkü bu ülke,
Ne yanmakla tükenir,
Ne korkuyla susar,
Bu ülke,
İnsanın yüreğinden büyür.

⸻

Ve o gün…
Dağlardan bir halk inecek,
Omuzlarında ter, ellerinde umut,
Yüreklerinde hem öfke, hem sevda.
Tozlu yolları adımlarken
Kökleriyle buluşacak yeniden,
Bir çocuk gülüşü yankılanacak ovada,
Bir türkü yükselecek gökyüzüne:
“Bu toprak bizim,
Bu gökyüzü bizim,
Ve bu yangından
Biz doğacağız yeniden.”