Memduh Atalay Şiirleri - Şair Memduh Atalay

SUR

Aşka hazırlanmış insanın çarkı
Dağdan yere düşenler bilesi değil
Yol, dost izleri taşımayacak mı?
Putlarla ölüme başlayan meyil

Suskun ikindini sevdim

Suskun ikindini yağmur yüklü gözlerini sevdim bir
Yenilgi sonraları kimsesiz kalışını sevdim bir
Yalnız kalmadan yâre varılmaz dediğin
Mülkünü viran eyleyip müflis kalışını sevdim bir

Söylenmeyen
Gece yarısı ve tütünün bittiği vakitlerde
Mızrap vurdukça sazın teline
Şöyle kar yağarken kirli geceye
Yanan ocağım oluyorsun tüten bacam
Besmele ile bakmalı sana

Hayır güneşi değil kalbimi istedi o Hintli bilge
Biz olmasak güneş doğmayacaktı Hint'te bile

Hem Yesevi hem Yunus nefesi eşliğinde
Dağa yönelen de bizdik
Dağca yalnızlığı sırtında taşıyan da

Aynı zamanda yaşadık;
Güneş doğduğunda,
Bulut ağdığında,
Çiçek açtığında,
Yağmur yağdığında,
Bir çocuk dile geldiğinde…

Beyazıt meydanında,
Güvercinler gibiyim.
Medine dilencisi,
Ya da Hint fakiriyim.
Bakışın ısıtsın içimi,
Çanak boş kalsın efendim,

Bizim Hâlimiz
Çocukluk Yılları
Dağca yalnızlığın içinde korku ve keder dolu
Geçit vermez coğrafyanın kara çocuğu
Masalsız ve şarkısızdık elimizde çoban değneği
Sürüye saymışlardı sayanlar bizi de

Bir Daha Gelmek!

Bir gün bir ceylan koşar güzelim pınarlardan
Bir gün bir güvercin uçar ucundan ağaçların
Bir gün bir şair ölür musalla şiir okur
Şiir ceylan gibi ürkek güvercin gibi kanatlanır

Bana bir gün bağışla Rabbim,
O gün senden başka hiçbir şey
Kalbime girmesin!
Bana bir gün bağışla Rabbim,
O gün kimse kimsenin kalbini kırmasın,

Babamızın bakım sırası kardeşimizdeyken
Hanım daha dönmemişken ehliyet kursundan
Çocuk yapmaya yeni karar vermişken
Dört artı bir daireye kredi çekmişken
Başkanla arayı düzeltmişken
Devre mülkten de nasibimizi ararken