İnsanlar ne tuhaf yaratıklardır
Şu alemde; neyi severler,neden kızarlar
Neden üzülürler bu zavallılar
Hiç bilemessiniz
İçlerinden ne geçer hayata dair
Bitkiler gibidirler büyürler sonra......................
Arkası yarım kalan sözler oldu
Bensiz,acısız
Ne zaman ben olsam,gözünün içinde
Yırtıldı yüreğin
Sabırsız çarptı
Parmaklarım eğrildi
Yeri alınamayan adam
Kimsenin tutamadığı
Güneşten yanan yeşil elleri
Kimsenin göremediği
Nefesten parlayan saçları
Yanakları al al
İçimim karanlığına doğan
Senin yazdığın şiirlerdi,şarkılardı
Esen rüzgarda,sallanan ağaçta
Senin söylediğin şarkılardı
Işığın ucunda gördüğüm
Ateşlenen kıvılcımlarda
Hep kalın camlı gözlüğünün ardından baktın bana
Bense hep çıplak kaldım sana
Ben utanmadım doğallığımdan sevgimden
Sense içini göstermedin hiç
Yaşadıkça camlar kırıldı,çerçeveler yere indi
İşte artık görebiliyorum organlarını
Sevgi dolu yüreğim sana açılırken
Ben tek başınaydım
Her mevsim yürüyorken adımlarım sevgine
Ben tek başınaydım
Acıyorken kalbim
Bakışlarım hep sana akıyorken
Bir pazar akşamında terketti aşkın beni
Kilometrelerce yol gittim senden uzakta
Gözlerimdeki sevinci kaybetmeden
Yeni insanlar tanıdım,yeni aşklar yaşadım bazı bazı
Umutlarım yeşerdi dışarıdaki saksıda
Kalbim kanadı ansızın sık sık
Uzun yıllar sevgiyle beklenen
Güzellikler verildikçe,paylaşılanlara avuç açmak
Gülümsemek seninle olmak
Emekle beslemek adımlarımızı
Herşeye kahkaha atabilmek için
Çiçekler vermeliyim sana
Hep yakın şehirlerde
Ama uzak yaşadık
İki çimen ayrıntısı gibiydik
Küçücük bir okadar da savunmasız ve cılız
Yüzüme değdiğinde ilk kez gözbebeğin
Çizgilerde ki ayrıntılarda kaldı
Çiçeksiz bir yaşam
Renkleri karmakarışık olmuş
Yaşayabilirmisiniz benim kadar
Herşeye rağmen
Simsiyah
Çiçekten yaprağı kopmuş,kurumuş gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!