Melonza Şiiri - Psigareşh Wolfruso

Zamanımız azalıyor melonza,
Son sigaram.. son kahvem... son şiirlerimdi belkide...
Yaprakları düşüyor gölgesinde dinlendiğimiz ağacın,
Acı bir kahve gibiydi seninle olmak, kırk yıl hatırı kalır mı? .. belkide...
Birbirimizi yaraladık.. en acıyan yerlerimizden.
Biliyorum geriye dönüşün, aralıkta açabilecek bir çiçeğin ihtimali kadar...

Biz neyi paylaşamadık seninle melonza,
Gece ve gündüz gibiydik...
Senki kamelyaların üzerini örten kırağı,
Baharla gelen bir çiğ damlası,
Safir sadeliğindeydi güzelliğin...

Seni üzen neydi melonza?

Gittiğinden beri bu şehirde dinmeyen yağmurlar var,
Limandaki balıkçılar bile korkuyor bu fırtınadan,
Öyle bir fırtınaki gemiler yıkık... Limanlar yakık ,
Batmak üzere olan bir geminin pruvasından şehre bakıyorum...

Yaşamak melonza yaşamak...

Anlamsızlıklarla geçen bir ömrü anlamlandırma çabası mıydı?
Kifayetsiz bu kara kışta bir başına kalkalmak mıydı
Hangi dizeler senden mülhem alınarak yazılmıştı...
Hangi söz... hangi hece
Bir şiirin kaderi daima terk edilmek miydi?