Melek Şiiri - Sefa Kara

Çetin fırtınalar kovalıyor bedenimi
Sıcak çöl rüzgarları yakıyor tenimi
Kavruluyor ciğerim kesiliyor nefesim
Yürüyecek derman kalmadı biliyorum
Pes etmemi bekliyor akbabalar
Vazgeç diyor kanı bozuklar
Namussuzlar bayram ediyor
Son kez bakıyorum gökyüzüne
Ölümü düşünüyorum
Bu sefer kaybettim biliyorum
Hiç umut kalmadı yüreğimde
Dermansız bedenim yürümeye meylediyor
Tutmayacak dizlerim tutmuyor
Karanlık sarıyor dört yanımı
Kaçacak yer arıyorum
Son kez kapanıyorum secdeye
Affet beni ya Rab diyorum
Ellerimi açıyorum son kez Yaradan’a
Tek bir kelime çıkıyor dudaklarımdan
Ağlayarak affet beni diyorum

Birden bir ışık parlıyor göklerden
Bembeyaz bir melek görüyorum
Tanıdık geliyor cemali
Çok uzakta kestiremiyorum
Yakınlaşıyor usulca
Yaklaştıkça ruhum aydınlanıyor
Akbabalar kaçıyor arkalarına bakmadan
Kanat sesleri yüzümü güldürüyor
Geliyorsun yanıma saçımı okşuyorsun
Bitmedi daha erken diyorsun
Ciğerimde açıyor yedi veren güller
Üşüyen bedenim ısınıyor
Nerde şimdi o namussuzlar
Nerde o kanı bozuklar
Korkaklar yetim hakkı yiyenler
Hiç birini göremiyorum
Elini uzatıyorsun bana
Yüreğime dokunuyorsun
Kül olan yüreğim canlanıyor aniden
İçime bir umut doluyor
Hiç bitmeyecek bir hayal kuruyorum
Yetimler öksüzler fakir fukaralar
Bir masada yemek yiyorlar
Bir gülümseme sarıyor kanayan dudaklarımı
Birlikte başaracağız diyorsun
İnanmamak elde mi sevgilim
Yapacak çok işim var biliyorum

Seni Yaradan gönderdi bana
Yaralarımı sardın kanama tuz bastın
Hiç bir şey beklemedin oysa benden
Tek dileğin bendim
Meleklerin duası kabul olurmuş Meleğim
Ve sen bensiz dua etmiyorsun
Sendin çıkaran beni o kuyudan
Sendin nefesini kalbime üfleyen
Ve sen can verdin benim ölü yüreğime
Rabbim seni bana yol arkadaşı olarak gönderdi
Yapacak çok işimiz var sevgilim
Tek başına olmaz bir arkadaş gerek dedi Rabbim
Seni gönderdi
Yetimler öksüzler hastalar dermansızlar
Soğukta kalanlar fakir fukaralar
Bizi bekler bizden yardım isterler
Kalk ayağa sevgilim kalk
Daha yeşillendireceğimiz çok tarla var