Meleğime Annem'e Şiiri - Erdoğan Şimşek

AĞLA ARTIK…

Anan yoksa anla artık, derdin çok...
Baban yoksa ardındaki dağın yok.
Bir tutam sevgiye muhtaç kalırsın böyle,
Seni anlayan yok...
Ağla artık, anla artık; derdine derman yok...

Öyle zor geliyor ki,
Yüreğime hançer saplanıyor sanki.
Seni her düşündüğümde, içimden bir şeyler kopup gidiyor inanki...

Nasıl da zor şeymiş yokluğuna alışamamak,
Kan damlarken içime seni yanımda bulamamak,
Resimlerine bakıp bakıp da avunamamak...

Sen demez miydin:
“Yüreğimsin, nefesimsin, doğan güneşimsin.”
Yüreğim sensiz kaldı...
Ya sen, şimdi neredesin?
Nasıl çarpar, nasıl nefes alır, nasıl yeni güne başlarım?..

Bak, artık büyüdüm anne.
Ben büyüdükçe dertler de büyüdü...

Anne, “Simit alacak kadar da mı paramız yok?” demiştim ya küçükken sana...
Sen de oturup bir güzel ağlamıştın ya...
Sana nasıl tembihlemişsem, simit bile istemekten çekindim diye...

Büyüdüm anne, artık büyüdüm...
Büyüdükçe dertler de büyüdü...

Bak ANNEM!
Artık simitçinin tezgâhındaki bütün simitleri alabilirim...
Ama o simidin tadı yok ki artık damağımda...
Artık simit yiyemiyorum.
Boğazımda kalıyor, yutkunamıyorum.
O an hiç çıkmıyor aklımdan...

Ne güzel anneydin sen.
Ne kadar şanslıymışım meğerse ben...
Düşmezdim asla, hep tutardın yüreğimden.
Basardın bağrına beni en derinden...

Ne güzelmiş seninle aynı havayı solumak...
Şimdi sen yoksun ya yanımda,
Her nefes alışımda boğazım yanıyor.
İçim daralıyor, konuşamıyorum.
Kelimeler boğazıma düğümleniyor,
Yokluğunu kalbime anlatamıyorum.
Çocuk gibi oluyorum; ağlamasam rahatlayamıyorum...

Gözyaşlarımı siliyorum hemen, sen görme diye.
"Erkekler ağlamaz," derdin ya bana.
Ben de: “Ağlayacağım işte, ağlayacağım,” derdim ya sana...
Biliyorum, dayanamazdın sen beni böyle ağlarken görmeye...

Nasıl anlatayım bunu, nasıl dağlayayım içimi bilmiyorum...

Sen bana kızsan da küssen de inan, dayanamıyorum anne yokluğuna...
Yokluğun içimi yakan asit gibi...
Seni satır satır yazmışım oysaki aklıma...
Düşünmemek elimde değil.
Aklıma her geldiğinde düğüm düğüm oluyor, sensizlik takılıyor boğazıma...

Bugün seni rüyamda gördüm.
Sessizce yatıyordun, can verdiğin yatağında...
Bir kâğıdı sessizce tam ortadan ikiye bölüyordun.
Anladım anacığım, anladım ne demek istediğini.
Söylediklerin hâlâ kulaklarımda...

İtikatlı kadındın sen...
Kelime-i şehadet getirdim, sen de beni takip ettin dudaklarınla...
Kardeşim demişti:
“Abi, annem ölmeden önce bir şeyler söylemeye çalıştı ama anlayamadım” diye...
İşte eksik kalanı tamamladık birlikte...

Her yola çıkışımda sesin hâlâ kulaklarımda:
"Yavrum, yola çıkarken besmele çek.
Hızır yoldaşın olsun.
Yüreğimin feri, dizimin dermanı, kara kuzum" derdin...

“Aman bana bir şey olursa kardeşine sahip çık.
Ele güne muhtaç etme.
Bırakma onu bir başına; onun emaneti sana, seninki de ona...

Kimseyi incitme, yoksa gelir seni boğarım.
İki elim yakanda, unutma sakın ha,” derdin...

İnan anne, inan... Hepsi aklımda...
Tembihlediğin her şey ama her şey aklımda…
Ama tek sen yoksun yanımda...

Adana’ya gidecektik seninle, kebap yiyecektik göl kenarında...
Yenibey’deki evine gidip bakacaktık oralara.
Hal hatır soracaktık konuya komşuya...

Sen çok severdin Adana’yı...
“Ankara da neymiş, sevmiyorum ben burayı,” derdin.
Ben de kızardım sana:
“Bak anne, sevdiklerinin hepsi burada.
Çoluğun çocuğun, torunların hepsi yanı başında.”

"Ben de sevmiyorum annem Ankara’yı," derdim ya sana...
Artık dilim varmıyor “Ankara’yı sevmiyorum” demeye...
İki canım yatıyor Karşıyaka Mezarlığı’nda...

Annem, ben artık Ankara’yı çok seviyorum.
İnan, o kadar çok seviyorum ki...
Çünkü sen varsın tam ortasında...

"Yüreğimsin, nefesimsin" derdin ya bana...
İşte şimdi benim yüreğim de, nefesim de, her şeyim de tam da bu şehrin ortasında... 😢😢