Melankoli 2 Şiiri - Yıldırım Kırlılar 2

Uzun yollara düşer gibiyim gözlerine dalınca
kirpiklerimde ardı arkası kesilmeyen toz rüzgarı
bulutlarım eflatun
yüreğim saydam
sızıyor ruhun ruhuma
yürüyorum zamanın başlangıç ve sonunda
ikimiz bir miyiz
yoksa ayrı mı
çok mu ötelerdendik
yoksa şimdi miyiz
bana sorarsan
ilk sen vardın
ilk sen güzeldin
ben güzele meftun
sen bana mecbur gibiydin
benim yüreğimden dökülenler
senin yüzünün sesinin yankılarıydı
suskunken bütün şehir yanıyordu sanki
dudaklarında kül izleri
gözlerinde gri akşamlar
yüreğinde geç kalmışlığın endişesi
sen hiç bir sabah çirkin olmadın
puslu doğmadı hiç güneşin
bütün sokaklar çocuk sesiydi sen uyanınca
sen uyanınca
sanki zaman yeni başlıyordu
dokunuca
sesin elime
elimde gül açıyordu
susunca
elim ağlıyordu
elin evimdir
sıcacık bir barınak
başımda olsa da sağanak
yağmurum rahmetlidir
bir kızımız olmalı
sana benzemeli
buğday teni
bembeyaz dişleri
pembe gülüşleri olmalı
güneş bir yana ay ışığı bir yana
sevdadan yanmalı
bizim gibi
uzun düşlere dalıyorum yokluğun da
öyle ki başı sonu yok
her şey düşten ibaret
alıp götürür beni başka alemlere
sende ki bu güzellik
sende ki bu marifet
sen gülünce bahar gelir
çiçek gelir kuş gelir
dallara yaprak dağlara börtü böcek gelir
ceylanlar suya iner
suya niyet gelir can gelir
sen gülünce
ömrüme ömür gelir
gülümse
güller açsın gül teninde
gülümse güle benze
aşka davete döner
dokunduğun her nesne
sen hiç üşümedin
beyazdın
kardan beyaz
ayak bileklerinde hissetmedin
ne kış ne ayaz
zemheride çiçek açtın
çiçeğin nur dan beyaz
gitmiyor aklımdan hayalin
bitmiyor bendeki bu ihtiras
seni düşünce şarkı söylüyorum
şiir yazıyorum
çiçeğe su
yaprağına güneş
dalına kan veriyorum
umut ekiyorum toprağa
bebekler doğuyor ülkemde
ela gözlü
kahve gözlü mavi gözlü
bebekler
göğüm de kuşlar uçuyor
ruhum da kelebekler
seni düşününce çocuklar koşuyor
koşuyor büyüyor
büyüyor içimde
sessizliğim
hangi sokağa gitsem
hangi köşeye çöksem
hangi geceye sinsem
hangi yıldızı öpsem
duyuyorum hasretini
bitmiyor bitmeyecek
bendeki bu melankoli

16.05.2018