Melankoli Şiiri - Osman Akbaba

Günler doğar günler batar içimde,
Etrafında oluşan boşluklar ve ben
Bir kısır döngü halinde,
Bazen okysanusa açılan bir gemide
Bazende bir dağ yamacında,
Yada hiç görmediğim, bilmediğim,
Bir şehir karmaşasındaki...
O zincirin bir halkasında bulurum kendimi.
Neyzenden bir ses tınısı
Büyülenerek çalmakta
Ve birden beynimi kemirmeye başlıyor.
Güz baharı havasından kurtulamıyorum.
Ve yanlizliklarim çıkıyor karşıma
Üzerimde kat kat giyilmiş elbise ağırlığı var
Birde sıcak Ağustos günün nemli yapısı
Veyahut ona benzer şeyler...
Bir yerler yanıyor içimde
Bu yangını kimse bilmez anlamaz benden başka
Bir ben bilirim
Bir de benim gibi olanlar.
Kendimce zehirlenmişim ben
Almış yutmuşum zehri
Ve sonra içimden tüm vücuduma
Sonrada beynimi etkilemiş olmalı.
Her bir zehrin bir panzehiri vardır elbet
Belki de benim tek bir ihtiyacım
Basit bir panzehridir.
Artık buna katlanamiyorum.
Hislerimin ağırlığıni biliyorum
Fakat anlatamıyorum.
Anlatmayı denesem bu kez de
Anlamış gibi yapacak belki de onaylayacaksın
Ama yine de beni Anlayamayacaksın...