Melâl'in Mimli Firarisi Şiiri - Reh Nûma

Sükûtu ne kadar çok seviyorsam
o kadar çok seviyorum yıldızları izlemeyi

Geceye yenilmemek için mi
yoksa çoğaltmak için mi içimde geceyi ?

Sızımı
tefekkür ateşinde demleyerek öğrendim,
susarak yaşa/yama/dıklarımızın
payını alıyor bizden gecedeki karanlık

Ve anladım ki yüzüne vurmuyor şavkı
insanın içinde yanmıyorsa ışık !

Zamanın en koyusunda bir dervişin
hummalı bir yangısıdır titreyişim

Göğsüm ki,
Uyuyan serçelere muttasıl bir beşik..

Karakehribar bir kelime şimdi adım
tüm lügatlarda

--Melâl'in ihtiyatsız , mimli firarisi--

Kirpik uçlarımda ağlamaklı gülüşüm
bilmem ki ;
kaç tebessümü kurban etti
abanoz düşüm

Yalnızlığım..
Yalnızlığım , ruhumun kadim şehri

Soluduğum her anın sadakasıdır
nârında kavrularak söndürdüğüm kandiller

Gece ve sükut ; alın yazım

Baharını avare geçirmiş bir pişmanlıkla
arıyorum ağulu merhemimi

Mayısın en yeşilinde gizli kainatın erbainleri..
Sessizlikten
yüzü çiçeklenmiş pejmürde bozkırlar

Kemale ermenin sırrını
bir hamaylı gibi boynunda taşıyan
başaklar hürmetine
yak, erit, yok et tüm sancılı geçmişimi !

Hiç kapanmayacak ; biliyorum !
Parmak uçlarından öptüğüm yaralar ve
tenimde gizlenen uykusuz sabahlar

Çünkü asude bir yolcuyum bu diyarda
koca cihanı avuç içlerinde taşıyan

Hiçliğine tutunmuş bir merdümgiriz
Kendiyle kavgalı
münzevi
isimsiz..