Melâl... Şiiri - Yusuf Mescioğlu

Farkında değildim ben, ne baharın ne yazın.
Ömrüme ömür katan cananımdı gözlerin,
Yollarına düşsem de bıraktığın her izin.
Ömrümün baharında son anımdı gözlerin…

Gönlümde yalnızlığım, peşimde hırçın bahar.
Yürüdüm, sabahları beklemeden yürüdüm.
Her adımda gönlüme, efkârlı bir sen sızar.
Ömrüme gözlerinin siyahını bürüdüm…

Güzide bir akşamdı, seni gördü gözlerim.
Kalbimin tasasına seni düşürdüm o an.
Lügatimi yitirdim, sende kaldı sözlerim.
Beni bende unuttu, sende tükendi zaman…

Bir yanardağ misali bağrı yanık ve mağrur,
Kükreyen bir volkandın içimin yollarında.
Ne kin kalmıştı bende, ne kibir, nede gurur.
Bir başıma susmuştum simsiyah gözlerinde…

Farkımda değilsin hiç, seninle döner dünya.
Farkıma varmadığın her anında ben varım.
Olurda son bulursa bir şafakta bu rüya,
Sanma ki böyle eksik böyle kalacak yarım…

Bir kurtuluştur ölüm, gölgeler diyarından.
Şimdi rengim sarıdır bir gülün toprağında.
Ne istedin be gülüm ermediğim yarından.
Şimdi hakkım helaldir sana son baharımda…
İnan hakkım helaldir sana son şafağımda…

17.02.09 / 01.57