Mehveşin Masalı Şiiri - Ersin Güngördü

… Beni görüyor musun dedi Satürn Ay’a.
… Ay gülümsedi.
“Seni görüyorum. Halkalarının arasında parlayan ışığımla seni arıyorum.”
Satürn sessizdi.
Ama titredi halkaları hafifçe; bu, Ay’a bir cevaptı.
Ve böylece, gökyüzü onların sahnesi oldu:
Ay ışığını Satürn’e yöneltti,
Satürn ise Ay’ın ışığını
Halkalarına çevirdi.
Yıldızlar bu sessiz oyunu şaşkınlıkla izledi.
Dünya’daki insanlar ise sadece bir dans gördüler.
Oysa gökyüzünde,
kavuşamayan ama vazgeçmeyen bir aşk yaşanıyordu.
Ay, her gece kendi etrafında dönerken fısıldadı:
“Uzak da olsak, seni seviyorum.”
Satürn ise halkalarıyla cevap verdi:
“Ben de seni, sonsuzluğa kadar burda bekliyorum.”
Ve masal, gökyüzünde titrek bir ışıkla sürdü.
Her gece, Ay ve Satürn birbirine baktılar,
Yıldız rüzgarlarıyla öpene dek Satürn Ay’ı.
Hiç buluşamadan, ama hep birbirinde.
Ve birden
Bazen çok uzak hissediyorum,” dedi Ay bir gece.
“Bir yolunu bulmalıyım” dedi Satürn.

Geceler geçti.
Ay bazen dolunay olup parladı, bazen küsüp küçülüp çekildi.
Satürn, yanına alamadığı Ay’ı halkalarında sakladı.
Ve gökyüzü,
onların kavuşamadığı aşkın şiirini
Kayan yıldız hareketleriyle yazmaya devam etti…