Kalkarsa gözlerdeki esrârın bir perdesi,
Dağılır yüreklerden efkârın her zerresi...
Gözden dökülen yaşlar kan rengine boyanır,
Gönül, muvakkat huzur uykusundan uyanır.
Soğuk bir ayaz gelip baharı bulmaktadır,
Her gün sulanan güller yine de solmaktadır.
Ne zaman umut doğsa sanılır ki sabahtır,
Vakitsiz geçen güne kederlenmek mübahtır.
Işığa göz kapayıp boşa kendini üzme!
Güneş kaybolsa bile, elbet gelir bir hüzme.
Sanma ki göğün ancak güneşi aydınlıktır;
Ayın on beşi kara, on beşi aydınlıktır.
Karanlık geceleri hep aydınlatan mehtap,
Kül olmuş yüreklere de etmektedir hitap.
14.10.2017
Muhammet GezerKayıt Tarihi : 13.2.2019 14:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!