Mehmet Serhan'a Şiiri - Suleyman Zorman

Sabahı çıplak ayakla karşıladığım günlerden birinde
doğdun.
Toprak nemliydi,
gökyüzü ağırdı,
insanlar yorgundu.
Ben seni
bu yorgunluğun ortasına koydum.

Ben seni
uyuturken masal anlatmadım.
Masal yoktu çünkü.
Bir tarlanın ortasında
belini doğrultamayan adamı gördün,
bir kadının gözünde
bitmeyen bekleyişi gördün.
Gerçeği gördün.

Ellerin küçüktü,
ama dokunduğun her şey
ağırdı.
Taş ağırdı,
ekmek ağırdı,
adalet
en ağır olanıydı.

Bir gün
“Baba, bu düzen neden böyle?” diye sorarsan
sesim titremez.
Çünkü cevap
rüzgârın içindedir,
kuruyan derededir,
çatlamış topuktadır.
Nasırlı eldedir,
Ben sadece
bakmayı öğretirim.

Sana diz çökmeyi değil,
ayağa kalkmayı gösterdim.
Öfkeyi değil,
direnci.
Susmayı değil,
Çığlık ile büyüyen kararlılığı.

Eğer bir gün
yolun kesilirse
unutma:
dağ
her zaman geçit verir
sabreden adama.
Ama boyun eğene
asla.

Mehmet Serhan,
ben seni
temiz bir dünyaya bırakamıyorum.
Ama kirlenmemiş bir yürek
bırakıyorum omuzlarına.
Bu yük ağırdır.
Ama bu topraklarda
ağırlık
adamı büyütür.