Altı altın kural var, kâmil olan insanda
Saygı duymak asalet; duyan, asil demektir!
Her tarafta maral var, amil olan insanda
Sevginin özü şefkat; seven, asıl demektir!
İnsanı insan sayar, ayırmaz cinsi, türü;
Mazlum gibi dilenirken,
Yaratan’dan korkmaz mısın?
Bıçak gibi bilenirken,
Sen Allah’tan korkmaz mısın?
Kuzuyu gördün emsalin,
Farkında olmak yeter mi, dilimde yoksa tespihim,
Kalbimi yandırmamışsa, sözde ihsanı neyler em?
Gözün gördüğü doğru mu, ya yanlış ise teşbihim,
Doğruyu göstermemişse, gözde izanı neyler em?
Neye yarıyor bilmem ki, bakıp da görmeyen gözler?
Vatana canını kurban etmişse,
Komşum olacak der O’na Peygamber.
Hak için ruhunu revan etmişse,
Hiç kimse diyemez Şehid’e kemter!
Komşum olacak der O’na Peygamber.
Bakıyoruz ama görmez olmuşuz,
Gönülde gözümüz kapanmış eyvah! ..
İnsana selamı vermez olmuşuz,
Ufacık değerim kalmamış eyvah! ..
Ne anaya saygı, ne de babaya,
Ülkesinde yaşamaktan bıkanlar,
Birkaç çapulcuyla dağa çıkanlar,
Ocaklar söndürüp, evler yıkanlar,
Akılsız başları yormanız gerek.
Hesabı mutlaka vermeniz gerek! ...
Çevreye bakıp da alsa dersini,
İnsan benliğini bir aşabilse!
İhtirası boğup kırsa nefsini,
İnsan deryasına bir düşebilse!
Bir bilse ağzında dönen lisanı,
Beni benden iyi bilenim sensin,
Lütfet! Beni, bana bırakma Ya Rab!
Ne günahım varsa silenim sensin,
Affet! Beni, bana bırakma Ya Rab!
Emanet hayatı ezdik beyhude,
Boşuna inandım, boşuna kandım,
Dünyada her işi başardım sandım.
Başka insanlarda kusur ararken,
Bedenim çürümüş çok geç anladım.
Günahkâr kulunu affet Allah’ım.
Yalını çok bulmuş kudurmuş köpek,
Akıtır salyasın bak it oğlu it!
Kabına pisledi, yemedi kötek,
Şımardı bayağı şu it oğlu it!
Kirletme Yurdumu, haydi defol git!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!