Mehmet Özsan Şiirleri - Şair Mehmet Özsan

elleştin bana
ellerin soğuk
gözlerin yabancı
ıhlamur kokulu sokaklarda
el ele gezerken
ölümden önce

Selvi gölgeli yolda çocuk
elinde horozşekeri.
Ekinler diz boyu
göz alıcı yeşil bulut.
Vaktinde göründü
karatrenin dumanı

Güneşi katmış yanına Temmuz,
Gülümsüyor gölgeme.
Eriyorum miskin miskin,
Çaybahçesinin köşesinde.
Çay, sigara ve ben
Dem vuruyoruz geçmişten.

Yıldızlar
çok
uzakta
uzakta
uzakta.
Yıldızlar

Gece olunca,
El ayak çekilince
Çırılçıplaktır
Utangaçtır,
Sokak lambası.
Işık hüzmeleri,

Bir şeyler eksildi,
Boşa geçen her gün gibi.
Ne güzel başlamıştı;
Doğan günün güneşi,
Mutluluğa gebeydi...
Deniz mavi,

Zeytin gözlerinde,
Acılar yola düşmüş.
Süt kokan alnına,
Derin çizgiler çekmişler...
Önünde ak kefen,
Kefenin içinde baban,

acısa da canım
türkülerim yanıklaşsa da
bir yaz akşamı olup durulsa da
kelepçeler
daha dürüsttür
terketmekten

Akasya yolum,
Düşler diyarı çocukluğum.
Güzeldi gölgesi;
Ne gam
Ne tasa
Ne yasa.

Senin için efsane efsaneydi
Anlatamadım sana.
Vardı her efsanenin gerçeği
Çocuklar da sever masalı
Sen de sevdin.
Gittin...