Mehmet Hüsnü Asan Şiirleri - Şair Mehmet ...

Ah bir kerecik gel-sen
Beni son kez sev-sen
Sevdayı son kez öğret-sen
Kalemi alıp ferman çekerim.

Umman olan yollaradır serzeniş,

Küllenen ateşten doğan bir çiçek
Yanan ateşe dökülmüş bir su
Asil soydan geldiği bilinecek
Vardır gönlünde daim Allah korkusu

Güneşi kim ne zaman söndürecek

Bir Kalemde Silip Attın Sen Beni
Gökyüzünde Yıldızlarda Var İdi
Duyamassın Gönül Bahçem Sesini
İçimdeki Yüce Dağlar delindi

Giden Günler Ne Çabukta Unuttun

Aldırma kalemi elime gülüm
Solmanı istemem etme sen zulüm
Yurduma girme yakar seni külüm
Viran ele dönmüş yer sanma beni

MEHMET HÜSNÜ ASAN

Yine nöbetteyim sabaha kadar
Gün biter ömür biter gideriz kabre
Sabaha kadar gözler sana bakar
Gözler yaşlı seni anar habire

İşte gurbetteyim anne
Ben okuyorum sayfalar çevriliyor
Sayfalar çevriliyor ben okuyorum
Ve kirleniyor sayfalar parmaklarımda

Yürekler kirleniyor anne

Hüsnü cemalini benden gizleme
Gönül ummanında katren olayım
Sirkati handeni başkasına sesleme
Evvel ahir dilinde hicaz olayım

Hane-i saadetinde bana da yer ver

Dünyamı kurtarmayı beklerken
Dünyamdan kurtardı beni gözlerin
Rüyamdan çıkma diye gözlerken
Hayatıma giren candı gözlerin

Karanlık geçmişle hesaplaşırdım

Çok gönüle girdim ben gönül benden habersiz
Yar gönlünü ördüm ben, bir gönül ki yok bensiz

Feyyazı mutlak beni yarattı, fevkal beşer ben oldum
Asumana benle gitti peygamber, azze ve celle buldum

Sabrettim gözünden akan yaşlara
Yolunu ne kadar gözledim bilsen
Hamd ettim ak düşmüş tel tel saçlara
Kokunu ne kadar özledim bilsen

Zamana kızgınım senden uzakta