Bir şiir yazarsın,
Sayfaları barut,
Mürekkebi kan kokan.
Asıl ruhundur,bedeninden intikam alan.
Şimdi rahatlat vicdanını.
Uyuyamamıştım o gece,
Ay'ın batışını, güneşin
Issızca doğuşunu izleyerek.
Herşeyden,sessizce vazgeçerek.
Kimsesiz hissediyorsan dünyada.
Anlatmazsın gerçekleri kimseye,
Sır olduğundan değil,
Anlatmazsın işte, herkes inanmak istediğine inanır.
Kaderin yargılarken seni,
Sen karalarken Kaderi,
Son defa inanmıştım, anlattıkları yalana
Halbuki yirmi yaşında,yolun başında,
Dipsiz bucaksız bir uçurumun kenarındayım.
Yüreğimin alevleri sararken ruhumu,
Azrail’i bekliyorum, her gece yarısında.
Kalbimde taşıdığım yar diye kurşun yarası
Yalanlara aldanıp inandığım bahtımın karası.
Kalbimde taşıdığım yar diye kurşun yarası.
İnatla sökemediğim ruhumun alevli parçası.
Sevmekle olünmezmiş her ölen gömülmezmiş.
Severek,özleyerek vazgeçmeyi.
Seni sensizken yaşayabilmeyi.
Ölüme inat sevebilmeyi,
Benden öğren bu sonbahar.
Kalbimin en ücra köşesi,
Sanmaki mağrur bir bestede sana rastlarım.
Ben zaten seni nakış nakış ruhuma, kanıma karıştırdım.sevmiyorum desen bile,ben o gerçeği gözlerinde yakalarım.
Gün olur Bir palmiye ağacının altında yazılır
Aşklar. Ağaçlara kazanır isimler.
Gönüllere yangın düşer neşter vurulur.
Aldanmaların ilkdir her zaman ilk aşklar,
Gözlerinin elasına aldanırsın.saçının siyahlığına yenilirsin Masumiyetine teslim olursun. Anıların kalır gözlerinin menzilinde
Ne kadar yılllar geçsede, hislerin silinsede sen o günleri özlersin "O" nu değil sadece o günleri...
Kaderin ağları örerken etrafı,
Rastlantıya inanmazdım pek.
Ölen bir adama benzetilmek,
Yanıt değil, kaçıştır hep.
Ürkek bir kalpte ritim tutabilmek.
Önsöz
Ne kimsenin varlığı bize birşey katar. Ne kimsenin yokluğu bizden birşey eksiltir.
İnsan varoluş tanımını tamamladıktan sonra, dünyaya geldiğinde gözlerini açtığı vakit, yanında olanların kıymetini bilmeli diğer kalanlarda dünyanın üç beş sahtekarlığı ve yanılgısı işte.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!