Mehmet Emin Gülicem Şiirleri - Şair Mehm ...

Zemherî bir sükûtla örülürken Şam’ın avluları,
ihtimal cümlelerinden silindi mazlum.
Zulüm, artık bir fiil değil;
bir yüzyılın öznesi oldu.

Gömleğin kolyesi düşeli
on yıl olmuş.
Düğmeleri hâlâ sabırla sıralı
bir anının yaka hizasında.

Sokak lambaları sönünce

Dağlara sorun bizi,
Denizlere sorun bizi,
Evini kalbine mesken edenlere sorun bizi.
Bizi bize sorun, başkalarına değil.

Sessizce anlatır dertlerini,
Bir çaya ne palavralar atar.
İşine geldi mi güler,
Sevmedi mi söver.
Kızmaya gelince "Ben deliyim!" der.

Sensizliğin bile senli, bu ne garip tecelli! Senle dolu her yokluk, senle dopdolu hiçlik...
Bir adım atsak sana, bin adımda kayboluruz, Ne yana dönsek yine, çıkmazı senli hiçlik...

Bir sabah yıkılır gibi kalktım,
tenimde eski bir idam fermanı:
“Her gün biraz daha eksileceksin.”
Aynaya baktım,
bir yüzyıl ağlamış gibiydim

Bir sokağa girdim dün gece
Eski bir İstanbul yangınıydı kaldırım taşları
Köhne bir rüyanın içinde, sigara külü ve nem
Paslı bir teneke gibi sustu gövdem
Biri ağlıyordu, içeriye gömülmüş bir yüzle

Gül-i ruhsârına meftûn iken bir âh ile yandım,
Ne câna feyz olur nûrun, ne kalbe lutf-ı mihnândım.

Süzülmüş mâh gibi dildâr, nazın tâ acemhâmdı,
Cemâlin bâğ-ı lâlezâr, visâlin hâb-ı ummândım.

Sokağa çıktım.
Gözlerim,
bir ihtimal seni arıyor hâlâ:
bir vitrinde,
bir otobüs camında,

Biraz daha kal…
Şu suskun gece, içimizi konuşmadan da anlar.
Çayın buharı kadar kırılgan,
Ve gölgesi kadar geçiciyiz hayalin.