Mehmet Emci Şiirleri - Şair Mehmet Emci

BEN BENDEN UTANDIM

Söyleyin bana neydi ki benim günahım
Yaşarken bu emanet canımdan usandım
Ey bu bedeni çamurdan var eden Allah’ım
Ben bugün alıp verdiğim nefesten utandım

Ahu zar ile feryat figan edersin
Gönül derde düştün ne inlersin
Fırtınaya kapıldın bir kere sen
Çekip gitsen de yine seversin

Sanma ki gül bülbülü duymuş

KALMADI

Gel dünyaya minnet eyleme sen gönül
Herkes geldi gitti bir bir kimse kalmadı
Muhannete muhtaç etme kendini gönül
Geri dön bak gelip geçen kimse kanmadı

KİMSE KALMAMIŞ

Düşmüş herkes gurbete büyük şehirlerde
Arayıp da hal hatır soran kimse kalmamış
Ne bir haber ne bir selam var şimdilerde
Bir kalem alıp da mektup yazan kalmamış

K/ÖRDÜĞÜM

Bu mutlu yuvayı kurarken başta
Hayata tutundum kördüğüm gibi,
Sevgim hiç eksilmedi bu yaşta
Daha ilk gün ki gördüğüm gibi.

SABAH OLSUN DA GÖR

Biter elbette mutlaka bu ömür ve acılar
Hele bu gecenin bir sabahlı olsun da gör,
Hep üstüme gelecek değil ya duvarlar
Hele bu karanlığa güneş doğsun da gör.

Puslu gözlerimi açarken gördüm
Seni göz yaşlarım da saklıyorum
Nakış nakış sevdanı kalbime ördüm
Düğümler de ilmekler de saklıyorum

Bir aşkın gölgesin de bekliyorum seni

SEVDİCEĞİM

Canım dedim canımın içine sakladım
Tahtına gel otur gül yüzlü sevdiceğim,
Bir zamanlar beni sevdiğini hatırladım
Gel de yüzümü yine güldür sevdiceğim.

VAZGEÇELİM

Kırmadan gönül almadan dil yarası
Gel biz bu sevdadan vazgeçelim,
Kırılıp parçalanmadan gönül aynası
Gel biz bu sevgiden vazgeçelim.

Ey nazlı yarım sen beni unuttun mu
Al eline de kalemi iki satır yaz bana
Fazla naz aşık usandırır duydun mu
Yetmedi mi yıllarca ettiğin naz bana