Mehmedim! Şiiri - Bülent Aydın Nigehban

Daha düne kadar, şafak sayardın,
Ötelere Şehbal açan yiğidim!
Şimdi sıra bizde ve gün sayarız…
Senin yerine ölümsüzlüğe.
Ayşe’ye, Fatma’ya, Asiye’ ye…
Veya diğerlerine…
Belki aşk kokulu mektuplar yazamazsın!
Ancak bil ki, seni destanlaştırmak…
Bize borç oldu Mehmedim!

Cenneti kucaklamak, ölümsüz olmak…
Vatanı uğrunda şehit olmak!
Sadece sana yakışırdı
Ve yerinde olmayı çok isterdim.
Allah öyle bir makam lütfetmiş ki;
İnananlar sana “gıpta” eder.
Sayende bu vatan bölünmez…
Bu bayrak inmez…
Ezan da susmaz Mehmedim!

Bu kırık gönül ve bu zayıf kalem;
Sana layık övgüler düzemez.
Ancak biz de sıramızı…
Gelecek nesiller yaşasın diye bekliyoruz.
Melekler saf saf olmuş duaya dua ekler…
Peygamberse kollarını açmış seni bekler.
Bir orada… Bir de, burada yaşıyorsunuz.
Ve mekânınız Cennet!
Bu müthiş bir şey olmalı Mehmedim!