Mehmed Sarı Şiirleri - Şair Mehmed Sarı

Biz çocukluğumuzu hiç yaşayamadık
Ne sımsıcak aşımız ocağımız vardı
ne oynayacak oyuncağımız,
Ne okul yüzü gördük
ne büyümeye bulduk zaman,
Gün zindanda tutsaktı

SAVRULDUM
SANA DOĞRU
GÜZ YAPRAKLARIYLA


Uykuyu kovup gözlerimden

ÖLDÜKTEN SONRA


Yetişecek ellerimiz
yıkılmıyor umudum
hasretin oduyla doğan güneşe,

Kûrdî: Ömer Özmen
Tirkî:Mehmed Sarı


Netewê kû,
Her şev bı hezaran zarokên wî

Bakar bir çocuk
gözbebeklerine dünyamızın
bin yıllık yoldan bakarcasına
kıskacıyla bin yıllık acıların
kirpikleri öfke yalımı
uzak bir umman gözleri,

Acılarımızı vurduk yollara
kanayan yalnızlığını yılların
kavga odudur damarda çağlar,
Sevdamızı döktük engin sulara
ardımızda boğuluşu küflü karanlığın
sağımız solumuz güneşli dağlar.

Sevda yüreğimde kanayıp kaldı
Kargalar ahumu elimden aldı
O benim tuttuğum ilk ve son daldı
Yarınki rüyama uzaklık düştü

Kibir, gurur çiçekleri soldurdu

Gökyüzü külrengi bulutlarala kaplı
ne yağmur
ne güneş
ve ne de
havada rüzgar!
Denizde dalgalar

Sen bu geceleri bitmez mi sandın
Işır birgün
dağlarımızın dorukları bizim de
Süphanda, Nemrutta, Araratta
patlar yeniden volkanlar,
Çözülür yaşamdan buzullarımız

UTANÇ



Artık kaldıramaz oldu yüreğim
ulusal utancını