Mehmed'im Şiiri - Andelip Andelip

İman eden kalpte riya yer bulmaz,
Hıyanet gölgede sanma Mehmed’im!
Bu yolda yürüyen asla kul olmaz,
Ömrünü kimseye, sunma Mehmed’im!

Dağlardan fırtına, esip gelmeden,
Şu dost bildiklerin seni bulmadan,
Kış vaktinde açan güller solmadan,
O’na bahar gibi, konma Mehmed’im!

Vaktiyle kalplerin özüne eren,
İçten pazarlıklı dıştan alperen,
Her gün hakikatı yerlere seren,
Bu sahte sözlere kanma Mehmed’im!

Unutma, her zaman sır sende saklı,
Yelkovan dönse de akrep hep haklı,
Göğsünde taşınan cevher yasaklı,
Kara fitnelerle yanma Mehmed’im!

Dertlenen vicdanla ağlayanlar var,
Yoldaki pusuyla, terkedenler var,
Yaralı kalpleri farkkedenler var,
Riyakar olanı anma Mehmed’im!

Günün dara düşer, sabır azalır,
Her kapı kapanır, yollar büzülür;
Mazinin içinde bir ses sezilir,
Bu soğuk sözlerle, donma Mehmed’im!

Çölde serap gibi aldatır sırlar,
Karanlık içinde bembeyaz parlar;
Hak’tan uzak düşen bin türlü hırlar,
Bu iple kuyuya inme Mehmed’im!

Her yolun ucunda bir ateş yanar,
Kiminde kor olur, kiminde söner;
Zalimler mazlumun, sırtına biner,
Dost diyen nadana, dönme Mehmed’im!

...andelip...