Meftunan Şiiri - Mehmet Emin Gülicem

Gül-i ruhsârına meftûn iken bir âh ile yandım,
Ne câna feyz olur nûrun, ne kalbe lutf-ı mihnândım.

Süzülmüş mâh gibi dildâr, nazın tâ acemhâmdı,
Cemâlin bâğ-ı lâlezâr, visâlin hâb-ı ummândım.

Gönül her dem senin yâdınla mâil bir hezeyândı,
Ne bilsin hâl-i âşıḳı, sefâsı mest-i hicrândım.

Serildim gölge gölge hüzn ü firkat dîdes-i zârda,
Ki her yaş pertev-i hicran, her âhım şûr-i efkândım.

Mukadder mi ki bir kevser sunar lebnâ-yı dermândı?
Hayâl oldun, hayâlinle sarardım, yokluğundandım.

Ne mecnûnlukta bir meded, ne leyla’da bir imdâd,
Vefâsız yâr içinde ben, vefâya müptelândım.