Med-Cezir Şiiri - Zekeriya Saka

sular cezirden döndü dostlar
sarıldı yumak
çürüdü babalar zamanla
ve koptu çima
yüreğim
enginlere dümen kırmaya özlemli kadırgadır
yelkenleri foralar kollayan

yasamın tadına varamayanlar
"insan yaşadığı anı bilir" der
nankörü olmadım sevgilerin / sevmelerin
zemherilerde bile güneşini soğurdu bu kıyıların tenim
tüm renklerini tanıdı ellerim mevsimlerin
med-cezirlerle yıkıldı
kıyılarıma oya oya işlediğim umut kalelerim
ömrüm bahara erende
gözleri sevda bakan ceylanlar indi pınarlarıma
gün oldu göksel hırçınlıkların boranına tutuldum
arttıkça korunma gereksinmelerim
midyelerle özdeşleşti kabuğuma çekilmelerim
ancak
anladım
beklemek boşunadır
inciye dönüşmeyecek bedenim

tüm kuşların dildaşı oldum
uçuşum aynı kaygıyı taşıdı onlarla
düştüğünde gönlüme sevgi ateşi
turnalarımla selam salıp selam aldım
önce turnalarım göçtü sonra sevdiklerim
ve birden göçmekliğim depreşti
yazmanlığına soyunup serüvenimin
ayrılıkları granite kazdım
yaşadıkça / yaşlandıkça bildim
kavuşmaların ayrılıklarda demlendiğini

met zamanıdır dostlar
thsunamiler düşer düşlerime
yalıyarlarda ağıt söylese de rüzgârlarım
israfil boşuna beklemesin kıyametimi
çalmayı bilirim kendi sur'umu
ve bir giz bulurum gösterecek yolumu

gemiler istemem demir alacak
varsın olmasın yol azığım
zahmet edip el sallamayın
ayrılık zor elbet ama
ondan zoru yolculuk
şeyh galip örneği
geçmeyi koydum aklıma
mumdan kayıkla
ateşten denizleri