Meczup IV Şiiri - Nilüfer Albayrak

Meczup artık kalabalığı sevmez,
Nerede bir çıkmaz sokak var
Yüzünü duvarlara çevirir...
Günahlardan sıyrılmak isterken,
Geçmişine her gün
İsyan eder.
Kanattı her seferinde geçmişini.
Allah dedi, rab dedi.
Kerimsin dimi? Dedi.
Tövbesi ağır geldi sonra
Kendine hak görmedi.
Bir garip hüzün çöktü yine içine,
Yakup'un hasreti dağladı her zerresini.
Belki gözleri kör değil arşa ama, yüreği körleşti fani olan her şeye.
Meczubun hali bir başka,
Yüreği semada
Eller kör bir kuyuda, Yusuf Yusuf...
Diye ses eder bütün uzuvlar.
Us kaçar, yürek susar
Meczup bir hayli yorgun.
Umuda bağlamış tüm ayak izlerini.
Yağan yağmura şükür...
Kavurucu sıcaklığa şükür...
Ellerinde ki kirini suratına sürer,
Yüzünün karasını silmeye niyet edermiş.
Edermiş te, yüzünü kim görse,
Hayatlarına bezenmiş.
Meczubu aldırmadan.