Mazinin Sessizliği Şiiri - Poyraz Özbey

Savruk bir rüzgârda savrulur yaprak,
Göğün bakır yüzü solgun ve çıplak.
Hatıralar tozlanır, düşer izlerden,
Bir ses susar içimde, adım kalır uzak.

Sonsuzluk ürperir, yollar daralır,
Gözlerin ıssızdır, yıldızlar kırılır.
Ne bir ses, ne bir nefes dokunur yana,
Göz kapaklarımda eski bir anı sarılır.

Gecenin perdesi çeker düşleri,
Kimsesiz sokaklar üşür, süzülürleri.
Sözlerin sureti buğulu bir cam,
Gönlümde savrulur yalnız bir selvi.