Kalbimi sızlatan bir renk olarak hatırlıyorum
Naifliğin onurlu simgesi
kırılganlığın ve asil çöküşlerin efendisi
Sıradan bir renk olamazdı.
Hepsi mavi
Hepsi çabalarımın rengiydi
O takım sadece bir koleksiyon değildi
benim dağınıklığımı
benim varoluş sancılarımı
bir arada tutan bir bütünlüktü
Öyleydi
Lakin baharım kışımdan da beter silinip gitti
Elim sıradaki ilk tabağa gitti
Önce bir çatlama sesi
sonra beni her hâlükârda bî-kâr etti
Sonra bir başkası
bir başkası daha
İstisnasız senden sonra da felek devredip gitti
Haksızlığın içinde bana yüklenen
hiçbir şey sağlam kalamazdı
Ardından bir fincan
sonra bir diğerini
Duvara değil
zemine fırlattım
Tüm gücümü
olanca öfkemi yükleyerek parçaladım
Bırak şefkatle bakan gözlerini
seni bir ben anlıyorum demelerini
Zaman yalnızca gerçeği büyütür
Sesini tam duyamıyorum buralarda
Maviymiş zulmün rengi
çırpınan parçalanan ve yine de inatla duran
Kaybolmanın en sahici hâline varmakmış
Bir yanım maviden azade
bir yanım yara bere içinde
Maviymiş hakikat
Kendi mahşerime nasıl hükmedebileceğimi anladım
Boğazımdaki düğüm hâlâ oradaydı
ama ilk kez gerçekten nefes aldığımı hissettim
Kayıt Tarihi : 6.4.2025 04:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
