Mavi Kolye Şiiri - Serhat Çalışkan

Ön özür
Değerli şiir dostları,yaklaşık bir yıldır aranızda olmaktan ve sizlerle şiirlerimi paylaşmaktan,büyük keyif ve mutluluk duyuyorum.Bu sayfaya şimdiye kadar onlarca şiir kaydettim,siz değerli dostlarımın şiirlerini okudum,hüzünlerinizi,sevinçlerinizi,isyanlarınızı herzaman önemsedim,ve sizlerin yazdığı hertürlü şiir,deneme,grup mesajlarınızı hiç sıkılmadan,ve yargılamadan okudum.şimdi buraya yazdığım bir öyküyü aktarmak istiyorum,sizlerle paylaşmak istiyorum.bunun iki sebebi var,hem öykü yazmaktaki yeterliliğimi siz değerli dostlarımın testine tabi tutmak,hemde yüreğimdeki büyük sıkıntıyı burada sizlerle paylaşarak biraz olsun rahatlamak.Bu konuda bana kızmayacağınızı umud ediyor,bir şiir sayfasını öyküyle meşgul ettiğim için sizlerden şimdiden özür diliyorum,ve eğer yazma derseniz,hemen yayından kaldıracağımı bilmenizi istiyorum.
tüm güzelliklerin hayatınızda bir roman uzunluğunda,sıkıntılarınızın ise bir dip not kadar kısa olması dileklerimle

serhat çalışkan

MAVİ KOLYE

Saat lerdir aynı yerde oturmaktan,bacakları uyuşmuştu.Neredeyse öğlenden beri hiç kıpırdamadan,aynı boş sayfaya bakıyor,ama sallarken defalarca elinden düşürdüğü kaleminden,bir satır yazı,bir dize şiir,bir hece,bir harf çıkmıyordu.Gerçi ne yazmaya çalıştığınıda bilmiyordu,aslında birşey yazmak için oturmamıştı.Sadece yalnız kalmak istemişti,ağlamak birde hıçkıra hıçkıra.Ama en yakın dostu,yani kalemi yine yalnız bırakmamıştı onu,elinden birşey gelmesede,.................
Oysa sevmezdi,ağlamayı,beceremezdi.En dramatik zamanlarda bile alışıktı dik durmaya.Ne çok gidenleri olmuştu,ne çok terkedenleri.Otobüs terminalinde el sallayan hep oydu gidenlere,her giden yüreğini götürmüştü başka bir kente.
En son nezaman ağlamıştı?
Annesi vefat ettiği gün.Annesiz kaldığına,yada kalanların kendisine yetmeyeceğine ağlamamıştı,verdiği sözleri tutamadan annesini aldığı için Azraile kızmıştı.
Kızınca ağlardı Orhan,kaybedince yada başarısızlığa uğrayınca değil.Cenazeler,hastalıklar,ayrılıklar,pek sıradan gelirdi ona.Yaşanması muhtemel olaylara isyan etmezdi o.
Onuru kırıldığı zaman ağlardı birde.aynada kendi yüzüne bakmaya utandığı zaman.
Uğruna dünyayı yakacak kadar sevdiği,onunla olmak için bütün çevresini karşısına aldığı sözlüsü onu terkettiğinde,herkes Orhanın alkolik olup,şiirlerle,şarkılarla gece gündüz isyan etmesini beklerken,şöyle demişti etrafındakilere
'' beni vücudumdaki bir kaç dikiş izinden ötürü terkeden birine üzülmem,ağlamam.Çünki bırakın göğüsteki dikişi,onun bir gözü çıksa,bir bacağı kopsa,amansız hastalıklara yakalnmış olsa dahi ben onu terketmezdim,çünkü onu severken hep aynı sağlık ve güzellikte kalacak diye allahla pazarlığa girmedim.''
Peki şimdi niye ağlamak istiyordu Orhan;
Mavi, onu yarı yolda bıraktığı içinmi?
Hayır.
Mavi onu sevmediği içinmi?
Hayır
Mavi onu anlayamadığı içinmi?
Hayır
Mavi ona,ben senden gidiyorum,sevmedim seni,o sen değilsin.Ben seninle yapamam diyemediği için.Telofono açmayıp,meşgule düşürdüğü için,Orhanı açıklama yapmaya gerek duyacak kadar bile ciddiye almadığı için.
Bu çok kanına dokunmuştu.
Madem bu kadar önemsizdim senin için,niye geceler boyu konuştun benimle,niye Mavi olmak hoşuma gidiyor dedin,niye..................
düşünmekten aklını oynatıcaktı.Yüreği sıkışıyordu,eli defalarca telefona gitmiş,açıp bunları maviye sormak,ona bağırıp çağırmak,sonrada telofonu kırıp atmak istemiş,her seferinde kendine verdiği söz aklına gelince bundan vazgeçmişti.
Aramıyacaktı onu,değilmiki telofonu meşgule düşürmüştü,değilmiki birden bire mesaj çekip ben yokum dedi,değilmiki kandil kutlamasına bile cevap vrmadi aramıyacaktı işte,Maviyi kendisiyle tanıştıran arkadaşına '' Mavi telefonunu açsın,korkmasın aramıycam,ararsam namerdim demişti.Aramamıştıda,on gündür beynini,yüreğini,kemiren sitrese rağmen aramamıştı.Belkide bu yüzden seviyordu kendini,eğilmeyi sevmiyordu yüreği,söz verdimi tutardı Orhan,helede kendine söz verdimi dünya yıkılsa taviz vermezdi gururundan.

..devam edecek.................