Mavi Hayat Şiiri - Şenol Özcan

Mavi Hayat

Ve mavi hayata gebe rahmimden
sancısız, çığlıksız çıkıyor umudum;
senden, benden, onlardan uzakta
yeşeren, boy veren…

Göğsümüzün kafesinde efeleşiyor yüreklerimiz;
ansızın sesleniyor,
“Bu,” diyor ışığın fısıltısıyla—
ürperiyoruz:
Yoksa gerçekten bu mu? diye.

Yosunlaşmış ceplerimden çıkarıyorum hayatın gizini sana;
biraz buruşmuş, fakat hâlâ taze ekmek kokusunda.
Suskunluğuna bin hikâye yazıyorum;
kefeni dikileli çok oldu yalnızlığımın—
son bir gayretle uzanıyor dudaklarım dudaklarına.

Yokken sen,
aslında hiç olmamışken,
ben çıldırasıya öpüyorum
gülüşlerinden…