Matem Şiiri - Jülide Aslan

Sanki sensiz,
Yüzyıllar geçirmiş gibiyim,
Öyle eski
Öyle derindir acın içimde...
Fakat sorsam sokaklara,
Ne seni bilirler!
Ne beni
Ne de acımı...
Yabancı bir şarkı gibi
Akar gideriz kulaklarından,
Sözümüzü bile unuturlar.
Fakat belki melodimiz yer edinir akıllarında,
Yine de unutuluz kaderimiz bu ya!
Üstelik bu çok kısa bir ana tekabül etse de
Seni bazen ben bile unutabiliyorken hala,
Bir şey demeye hakkım var mı insanlara?

Sensiz sanki bir ömür gecirmiş gibiyim,
Tam da yirmi altı yaşımda...
Ne çocuk sayılırım artık
Ne de bi çiçek dalında,
Ben de bilmiyorum,
Adım ne olur bundan sonra,
Bildiğim tek şey;
Yüreğimin iç titreten acısıdır,
Seni her anımsayışımda
Ve ölümle adeta
kavga edişimdir gittiğinden bu yana...
Sanki azrailin elinden,
Senin gibi güzel bir adamı,
Çekip alabilirmişim gibi kolayca...
Fakat alamam artık biliyorum,
Ardından binlerce şiir yazsam da sana,
Hiçbir ölüm seni geri vermez
Bana bir daha...

Nice satır çürütsen de!
Nice defter eskitsem de !
Ve söylenmedik tek bir söz dahi
bırakmasam da ardından,
Sen, adı bir mezar taşını süsleyen,
Güzel bir adam olarak kalacaksın...
Bense ölü bir adamın
Yolunu bekleyecek kadar
Aptal bir kadın.