Yazan kalemim durdu.
Düşüncelerim, korkuluk kuruluğunda.
Anlamsızlaşan yaşama sorular soruyor.
Gördüğüm herşey mi yalan?
Boş hayaller bile kuramayan ama ezerken birini
gözünü kırpmayan zalimler baş tacı.
Yalnızlaştırdıkları hayatın suçlusu neden başkası?
Tutunmasın düşenler omuzlarımdan,
dibe çektikleri yeter.
Gülmesin, düştüğü yerden kalkanlar,
bakamayacakları yüze.
Benim gülen yüzüm kızdırsın onları derinden,
kıskanıp isyan etsinler.
Bildikleri bu değil mi zaten.
Hayat sömürücüleri, ava giderken avlanmışlar.
Ah bir bilseler!
Ben uzakta onlar yan yana olsun.
Yalnız kalayım.
Dualarım masum umutlarımla dolsun.
Kayıt Tarihi : 28.4.2017 15:10:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!