Masum Kalbin Türküsu Dersimlikiz

Bir zamanlar dağların arasında, suları buz gibi akan Munzur’un kıyısında bir kız yaşarmış. Adı DersimliKiz’miş. Onun gözlerinde çocukça bir masumiyet varmış; bakışları hep hüzünlü, ama içinde taşıdığı sevgiyi hiç kimse tam olarak anlayamazmış. Çünkü o, sevgiyi kitaplardan ya da şarkılardan değil, acıyla öğrenmiş. Küçük yaşta kalbine dokunan bir duygu yaşamış; adı sevgiymiş, ama o sevgi kolay değilmiş. O, sevmeyi sadece gülmek ya da mutlu olmak sanmış önce… Ama zamanla fark etmiş ki sevmek; içten içe yanmak, yüreğini kanatmak, gözyaşını Munzur’un sularına akıtmak demekmiş. Her gece dağların sessizliğinde kendi kendine türküler mırıldanırmış. O türkülerde hem masumiyetini hem de içindeki derin acıyı taşırmış. Bazen kuşlara, bazen suya anlatırmış derdini. Ve hep aynı soruyu sorarmış: “Sevmek neden bu kadar zor, neden bu kadar acı veriyor?” Ama cevabı buldukça büyürmüş. Çünkü anlamış ki: Sevmek, her zaman biraz yaralanmak demekmiş. Ama o yaralardan çıkan türküler, en saf, en içten duyguların sesi olurmuş. İşte bu yüzden, DersimliKiz’in kalbi üzgün olsa da hâlâ masummuş. Çünkü acısına rağmen, sevgisini kaybetmemiş. Ve gün gelmiş, insanlar onun söylediği türkülerde kendi yaralarını bulmuş. O günden sonra herkes onu şu sözlerle anmış: “Masum kalbin türküsünü söyleyen kız