Maskeliler... Şiiri - Hasan Belek 2

Giydirirler sana,
daha adını koymadan.
Masumiyetin pürüzsüz tenine
ilk leke gibi sürülen o kalıp.
"Ağlama" derler,
"Gülümse" derler,
"Güçlü ol" derler.

Ve her "ol" emri,
bir çivi olur,
özünün tabutuna çakılan.
​Sonra sen başlarsın.
Aynada kendine değil,
olman gerekene bakarsın.
Yontarsın kendini
başkalarının keskin bakışlarıyla.

Kırk yamalı bir bohça gibi
toplarsın her köşeden bir parçayı:
Biraz "elalem ne der" korkusu,
biraz "sevilme" telaşı,
biraz "kabul görme" mecburiyeti.
İçeride ağlayan çocuğu susturur,
dışarıya bilge bir adamın pozunu takınırsın.

Masken
günden güne
etten kemikten daha gerçek olur.
​Bir kalabalıkta yürürsün,
yüzlerce maske çarpar maskene.

"Nasılsın?" derler.
"İyiyim" dersin.
Ne o "nasılsın" gerçektir,
ne o "iyiyim".
Kelimeler,
özünün değil,
maskenin dudaklarından dökülen
cilalı taşlardır.

Sıkar yumruklarını cebinde,
belki kanatırsın avuçlarını,
ama yüzündeki gülümseme
bir milim oynamaz.
Çünkü bilirsin,
en küçük bir çatlak,
içerideki harabeyi
gösterecektir.

​Maske ağırdır.
Taşıdıkça ağırlaşır.
Her sahte kahkahada
biraz daha gömülür yüzüne.
Her yutulan hıçkırıkta
biraz daha sıkar boğazını.
Geceleri,
sadece geceleri,
herkes elini eteğini çektiğinde,
banyodaki aynanın önünde,
o maskeyi
yavaşça
çıkarırsın.

Altından çıkan yüz
tanıdık değildir.
Yorgun,
kırışık,
ve sana yabancı.
"Bu ben miyim?" diye sorarsın.
Özün,
derin bir kuyudan,
"Evet," diye fısıldar,
"Hatırlayabildiğin kadarıyla..."

​Öz, unutulmuş bir dildir.
Konuşmak istersin,
kelimeler gelmez aklına.
Sadece bir sızı,
göğüs kafesinin tam ortasında.
Bir isyan,
bir özlem,
o ilk,
maskesiz kalan,
çırılçıplak gerçeğine.
Korkarsın.

Çünkü bilirsin,
maskeyi atmak,
zırhsız kalmaktır rüzgarda.
Üşümektir.
Yargılanmaktır.
En çok da
yalnız kalmaktır.
​Ama bir gün,
belki bir çocuğun saf bakışında,
belki bir fırtınanın ortasında,
belki de en dibe vurduğun anda,
o maske
artık taşınmaz olur.

Bir el atar,
parçalarsın o sahte yüzü.
Kanatır.
Acıtır.
Yüzün,
yıllar sonra
ilk defa
nefes alır.
Havayla temas eder.

​Ve o an,
özünün çıplaklığıyla,
tüm kusurlarınla,
tüm yaralarınla,
en savunmasız halinle,
ilk defa
gerçekten
"var" olursun.

Bırak, ne derlerse desinler.
Özünün maskesiz yüzü,
başkalarının alkışından
daha kıymetlidir...

Hasan Belek
31 Ekim 25-Akçay