Masal Perisi U/yandı Şiiri - Esra Nizam

" Masal Perisi U/yandı"
...

Sen gördüğüm en güzel masalın
en özel kahramanıydın.
Her şeyden öte,
benim masalımdın…
Bense senin masalının
perisi olduğuma inanmıştım.
O vakitler,
Kafdağı’na bile
kafa tutabileceğimi sanırdım.
Öyle olmuyormuş,
u/yandım…
Gözbebeğimde bir dağ devrildi.
Bir varmış bir yokmuşların
diline düşürdün beni.

Benim masalımda zehirli elmalar,
kötü kalpli cadılar,
zalim avcılar yoktu.
Uzak diyarların
en saklı cennetinde yaşanan bir aşk,
umutlar,
mutluluklar
kaybedilmeyen heyecanlar vardı.
Yani ben öyle sanıyordum.
Gel zaman git zaman derken gittin işte.
Kafdağı’nın ardına göçüp gittin.
Ben de bütün iyi masalların sonunda
senin sesini öptüm.

Seni dinlerken göğsümün eteğine
bir gökyüzü uzanırdı.
Sevinçlerim güneşe kuşlar giydirirdi.
Dilinden düşen her bir kelimeyi
sihirli ırmaklarda s/aklar,
motif motif yüzünü işlerdim sulara.
Beni sen u/yandırdın.
O masal sesin yok artık.
Senden haber getirecek destansı kuşlar yok.
Sesini duyamadığım her gün
içimde kaç Zümrüdüanka nefessiz kaldı ,
bilmiyorum.

Kehanetini gözlerinde kaybetmiş
bir şairden fazlası değildim,
bir kahin değildim ben.
Bu masalın sonunu yaşamadan bilemezdim.
Ama bir insanın ruhunun en derinlerine inip
içinde bir parça yer edinememek
benim için çok acıydı.
Şuram var ya
işte tam şuram dedikleri yer.
Oraya bıraktığın ağrı,
masallarda olamayacak kadar
gerçek ve sancılıydı.
Keşke U/yanmasaydım.

Masal bu ya,
mutlu sonla bitmesi lazımdı.
Ama şiirlerde
mutlu son olmaz sevdiceğim.
Ve sen ; bir şiir perisini
umudundan yaraladın.
Şimdi nasıl bakacaksın
masalların yüzüne…?
...

ESRA NİZAM