Martıların Gözyaşları Şiiri - Bilal Karaman

Deniz hırçınlaşmış adeta intikam alır gibi kıyıları dövüyor
Kar gibi beyaz yalnız bir martı
Dalgaların arasında bir kaybolup bir gözüküyordu

Çocuk annesinin ellerinden sıkı sıkıya yapıştı
Gözleri yağmur dökmeye hazır bulut gibi dolmuştu
Rüzgâr gözlerine doluyor görmesini ve yürümesini engelliyordu
Saçlarını savuran rüzgâra arada bir sırtını dönerek
Birazda annesinin duldasına sığınarak
Minik adımlarla yürümeye çalışıyordu

Rüzgârla birlikte kulaklarına sanki bir uğultuyla ağlama sesi geliyordu
Annesinin elinden çekiştirerek annesini durdurdu
Başını sahilden tarafa güçlükle çevirdi
Sesi tekrar tekrar dinledi
Etrafına bakmaya çalıştı ağlayan birini göremedi

Eve geldiklerinde rüzgâr dinmiş
Serçe kuşları bahçelerindeki kısa boylu meyve ağaçlarının dallarında
Şen şakrak eğleniyor daldan dala uçuyorlardı

Gece olup yattığında
Çocuğun aklında sahilden gelen ağlama sesi kalmıştı
Her zamanki gibi annesi hikâyesini anlatmış
İyi geceler hadi uyu çocuğum diyecekti ki

Annesine uykusu olmadığını
Sahilden gelen o ağlama sesinin ne olabileceğini sordu

Annesi şöyle bir düşündü
Kısa bir dalgınlıktan sonra
Hafif bir tebessümle
O sesin martı sesi olabileceğini söyledi

Çocuk sordu
Anne kuşlar ağlar mı?
Martı bir kuş değil mi?

Evet, evladım martı bir kuş
Kuşlar da ağlar
Duygusu olan her canlı ağlar
Ancak bizler bazılarının gözyaşlarını göremeyiz

Senin duyduğun ses martının ağlama sesiydi
Martılar da gözyaşlarını içlerine akıtırlar
İçleri dolunca da denizlere dökerler
Martıların derdinden hüzünlenen denizler öfkelenirler

Seninle yakalandığımız rüzgâr
Martıların derdinden hüzünlenen denizin çağırdığı fırtınanın öfkesiydi

O yüzdendir ki etrafımızdaki hiçbir canlıyı incitmeyeceğiz ki
Onlarda ağlamayacaklar dedi…
Bilal KARAMAN