Martı Serenatı Şiiri - Tahir Sadi

Kim demiş martılar ağlayamaz
Sordun mu hiç, denizde kim gözyaşını yitirmiş
Pus tarlası gökyüzü, rıhtımlar daha gürültülü
Radyoda yağmur ihbarları var,
sokaklardan uzak durun
Eşkalsiz gölgeler kaldırımlarda dövüşüyorlar
Bir hasta tırnağıyla ıstırap işlerken çarşafına
Çocuklar oyun parkına küsmüş evlerinde ağlıyor
Dün değildi, yakın denecek bir gündü
Balıkların gözleri ne renk buna karar veremiyordum
Yanımda olsan öylece inanırdım
Kırmızı dediğinde pembe artık renk değildi
öyle hep kırmızı kalmıştı
Arıyorum hangi sokakta daha iyi kaybolurum
Islak bir taşa yine yaslanıp uyumak istiyorum
Buğulandıkça silinen gözlük camlarını
Küflenmeye yüz tutan aşk dizelerini temizliyorum
Dünya salıncağında denizlerin ve dağların yeri sağlam
Çimenler üzerine düşen vedaları kuşlar kapıyor
Kederler ardından el sallanmıyor sevgilim
Çok kaçtım, çok geldim uzaklara.
Aynalarda görmüyorum yüzümü bu nasıl ıssızlık
Ben hangi gün ölmeliydim,
kefenimi her gün ütülüyorum
Bu nasıl mısra ben ne söyleniyorum,
tuz buz kanım kalbimden utanıyorum