Mart Şiiri - Derya Kızılgöz

Alaca karanlık dağıldıktan
Hemen sonrası
Yedi gömlek uzaktan
Çıka geldiler
Soluklarından saçılan kıvılcımlarla
Havayı tutuşturdular
Suya düştü cıngılar
Sular toprağı eritti
Yedi uyku geçildi
Kök gövdeye
Gövde dallara
Dal tohuma haber yetirdi
Yapraklar ışkınlandı
Dağların kilitleri açıldı
Yolların bağları çözüldü
Göğün perdeleri aralandı
Geçmişe öykünen söylemlerin
Vakti kapandı
Ne söylesek sırası değildi

Ayaz kendinden cayarken buz kırar
Sarkıtların düşmesi
Kış ağacının dallarından
Yaprak kopması
Adeta
Genze dolan acı duman
Islak odunlarla tutuşturulan
Kuzinenin verdiği soluk
Bacalardan yayıldıkça
Buğulanıyor etraf
Oysa
Nasıl da tenhaydı gökyüzü
Ağır ağır ortalığı kaplamakta gri bir örtü
O sırada
Gayreti terkisine almış
Gün atlıları geçiyor bahara doğru
Büyülü cevherler saçarak

Şiir toplamakta bir düş perisi
Dünyada söylenmedik söz kalmadı diyenlerin
Usancına karşı esen
Şiir havasından özenle
Onurlandırma törenlerinin bir parçası
Ve dünyadan geçen temsilin nizamında
Yüreğin saflığa borcunun sonsuz olduğunu hatırlayarak