Maria Şiiri - Jülide Aslan

Çiçekler Maria!
Ne denli muhtaçsa bahara,
İnsanlar da sevmeye
Sevilmeye o denli muhtaç...
Ama kimse sevmiyor Maria,
Kimse sevmeyince
Kimse de sevilmiyor,
Bu yüzden insanlık,
kuruyor git gide...
Nefret tohumlarının
boy verdiği bir çağda,
Zehirlenmiş topraklardan,
Güçlü fidanlar bekliyoruz...
Yaprağın kirlenmese bile,
Damarlarına işliyor bir kere insanın soğukluk...
Ruhun kirleniyor Maria,
Zihnin, bakışın hatta
yürüyüşün bile değişiyor...
Sen sokakları aramıyorsun artık Maria!
Sokaklar seni arıyor...
Yalnızlık uğradı mı semtine?
Adres sormuyor artık adama...
Ziyan edilmiş bir ormanın,
Ayakta kalan tek ağacı gibi
hissediyor insan...
Mesela sağ yanından esen rüzgara
Sol yanını bile siper edemiyorsun
Kendine hayrın yok!
Orman yanmış,
Diğer ağaçlar uçmuş gitmiş...
Çok mu umurumda sanki?
Fakat umurumda Maria!
Her gece rüyama giriyor,
İnsanlığın tutuştuğu yangın,
Gövdem cayır cayır yanıyor,
Çıtırtılarını duyuyorum
duygusuz insanların...
Sessiz çığlıklarla,
Eriyip gidiyor her biri;
Arkalarında yalnızca
Tozla kaplı birer mezar taşı bırakarak...
Fakat o bile kalıcı değil Maria!
Nice düşler, fikirler ve idealler
İnsanla beraber karışırken toprağa,
Soğuk bir taş parçasının,
Kalıcı olduğunu düşünmek
Tıpkı ahmak bir adam gibi
Sıkıca tutuyor yakamdan.
Biriktirdiğin hisler,
Sevilmek için sarf ettiğin onlarca çaba ve Başarısız bir sevme macerası bile
Mevzu bahis olamıyor artık...
Düşünsene Maria!
Ağlayarak doğuyorsun,
Gülerek yaşıyorsun
Ama böyle bir çağa denk geldiğin için
Severek ölemiyorsun bile...
Ne kadar korkunç değil mi?