Ölümün karanlık gölgesi bir gün düşer arkana,
Ensende soğuk nefesi, öylece donar kalırsın,
Girersin karanlığına, sensizlikle aç toprağın,
O seni yer bitirir, beni ise yalnızlığım…
Elbet alışırsın, yenik düşersin zamanla,
Karışırsın her şeyinle, istemesen de alışırsın,
Kokarsın burcu burcu yağmurların ıslaklığında,
Dokunamadığım tenine topraktır tek ortağım…
Açar göğsünün ortasında mavi birkaç manolya,
Yağmurları bekleme, sudur onlara göz yaşlarım,
El ele iki sevgili bir gün onları koparır ya,
İşte o zaman bil ki ben sana kavuşurum…
Kayıt Tarihi : 21.4.2005 13:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!