Makber-i Hüzün Şiiri - Eshat Eshat

Herkesin sanırsın niyeti halis
Güvenecek insan kalmamış meğer
Zamanla tanırsın verir havadis
Güvenecek insan kalmamış meğer

Her yönüyle gizler kendini güya
Yavaş yavaş izler biterken riya
Nede safız bizler görürken rüya
Güvenecek insan kalmamış meğer

Karanlıktı şafak makber-i hüzün
Sevda kalbe afak kendine üzgün
Her bir yerde nifak ekilmiş gün gün
Güvenecek insan kalmamış meğer

Edersin tevazu daimî hürmet
Fedadır her mevzu içten muhabbet
Gönüldendir arzu her şeye sabret
Güvenecek insan kalmamış meğer

Onlara oyundur alınan vebal
Sözleri boyundur zehir dolu bal
Geninde soyundur yapılan minval
Güvenecek insan kalmamış meğer

Eshat