Mahzun Nehirdeki Gözyaşları

Gözyaşlarım denizleri ıslatıyor şimdilerde
Kayıkla ay ışığında dolaşırdık nehirlerde
Hatırlarım her ânı gözyaşı düşlerinde
Eylül akşamları ve fecre kadar birlikte

Çocukça hülyalar, aşıkça rüyalar
Zamanın dışında yaşadık nice zamanlar
Anlatılmaz bir korkunun gölgesi geçti yüzünden
Sönen günün şavkında gözyaşların parıldar

Ağlıyordun hastaydın
Ağlıyordum hastaydın
Ağlıyorlardı hastaydın
Yavrumuz anasız kalacak diye yastaydın
Güneş bensiz doğacak, yağmurlar bensiz
Rüzgarlar bensiz okşayacak tenini, kuşlar bensiz
Diyor ağlıyordun sessiz ve çaresiz

Yoksulduk ama mutluyduk harap yuvamızda
Çok üşüyordun evimizi ısıtamamıştık da
Ağlıyordum eski günlerimizi hatırlayıp da
Komşular acıyıp yiyecek getirirlerdi kimi zamanlar
Kedileri ayaklarına yatırıyordum üşüdüğün anlar
Birbirimizi hep çok sevdik görüyordu insanlar

Nice şiirler yazıp nice şarkılar söyledim küçük sevgilim
Gözyaşlarım bendini aştı yine yalnızlığıma dönerim

Aylar geçti, sen bu harap yuvamızda öldün
Layıkıyla bakamadım sana şimdi her yanım hüzün
İşte o mahzun nehrin kenarına gömdüm seni o gün
Hani birbirimize tutunarak yürüyecektik bahçelerde
Hani birlikte yaşlanacaktık hırçın senelerde
Geceleri yıldızlara anlatıyorum seni üzgün üzgün
Gölgene dokunmak istercesine dolaşıyorum her gün

Senden sonra yıllar geçti,
Bahçemizde baharlar ve hindibalar yetişti
O baharlar buluşacağımız başka baharlar değildi
Şimdi yine o mahzun nehrin kenarındayım
Ama senin solgun hayalin bizden hiç gitmedi
Nice geceler o nehrin kenarında görürüm seni
İşte yine geliyorsun bana nehrin suları yükseldi