Mahsur Şiiri - Hüseyin Muşmal

Mahsur
Anladım ki beni hiç dinlemeden,
Sorgusuz sualsiz cezamı verdin.
“Nedenmiş?”, “Niçinmiş?” hiç anlamadan,
Demedin, “Benimle nedir ki derdin?”

Sanma ki “Başına ben bir belayım.”
Ben meftunum sana ben müptelayım,
Diledim ki “Sana yakın olayım.”
Ne yazık sen beni Fizan’a sürdün.

Konuştukça sanki lal oldun, sustun,
Kayboldun bir vakit, sandım ki küstün,
Nedendir sevdadan çekindin pustun?
Kalbinden başkaca sen kime sordun?

Gel otur köşküne seyreyle anın,
Sevdanın değil mi geçen zamanın?
Hani ben idim yâr şehrin, vatanın?
Değil mi bu gönül senin öz yurdun?

Geçmeden son bahar Eşref’i dinle!
Söndürme ateşi kendi elinle!
Sükûtu bırakıp bir kez dilinle
“Bekle!” demekte sen, mahsur mu gördün?