Çok sonra farkına varıyorsun,
Yalnızca yalnızsın…
Hani o bitmez tükenmez dediğin tüm acıların,
Sabahsız gecelerin,
Soğuk kışların,
O kadar çok benziyordu ki sana
Sen sandım bir ara
Dalmışım yüzüne, hayaline
Gözlerimiz kesişmiş
Ben onda seni
O ise kim bilir kimi
Ruhum diyorum artık
Elimde
Bedenimin çirkinliğini örten
Sesim, sessiz harflerin sesi
Çığlıklar bir gün biter mi?
Titanik gibiyim...
Üzerimden koca bir aşk geçti,
Sahip çıkamadım...
Şimdi buz dağının soğukluğu ve kaybetmenin acısıyla,
En dipte kurtarılmayı bekliyorum...
Güneş kafeste,Doğu karanlık; felek,bu ne pazarlık
Yazık değil mi ki satılır bir millet,söyle satılık!
Bir yalan olmak isterdim bu ''Doğrular Ülkesinde''
Yeter ki yazılsaydı gerçekler,iki satırlık...
Yokluğuna yorgundum ben senin,
Sen varlığınla mutlu ediyorken elleri!
Garipti gerçeketen şu aşk dedikleri,
Sen onu severdin hep, o ise başka birilerini
...
Sonra uyanırsın bir sabah
Başın ağrıyor, miden bulanıyordur
Sigaraya sarılırsın
Yaşanılmış yaşanılacak ne varsa sanırsın
Gün senin için doğmamıştır aslında
Sen hala karanlıktasındır
Galiba tüm umutları öldürünce iyileşiyor insan....
Kim bilir belki de kangrenleşen kolun kesilmesi gibi birşey bu,
Acı yok artık ama kol da yok...
Unutmak istediğini unutamaz insan
İçinde ateş olup,büyür
Büyüdükçe de daha bir yanar insan...
Yandıkça küllenmesi gereken acı
Daha da bir alevlenip
Olur dermansız sancı...
Karanlığın hakim olduğu gecenin ortasında
Düşüncemin duygulara teslim olduğu andayım,
Zihnimi yoran sorulara inat
İtaat ettiğim yüreğimin sesi...
Ben gökyüzüne aşığım,neyleyim yeryüzünü
Soluğum kesiliyor,nefes almak imkansız,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!